نمدی ئے پہ گوستانک ءَ
نبشتہ کار: میر محمد علی تالپور
رجانکار: عدنان فقیر
منی دوستیگیں زھگ ھزاران
تئ تورناکیں نمدی ءَ منی چم ارسیگ کت اَنت، منءَ تکانسُر ءُ دردیگے کت۔ آھاں پنجاہ سال اِنت کہ مئے مردمانی سرءَزوراکی کنان ءُ منی کینگ ءِ آس ءَ شاھگان تِر کنان اَنت۔ چہ وتی گوستگیں نودربر ءُ سنگتانی سِدگ ءَ پد من جیڑگ ءَ آں کہ چو اوں بوت کنت کہ اے ٹپ روچے ءَ درمان بہ بنت؟
منا ھپتاد سالی ئیں لونگ ھان گیر کئیت کہ آ پہ وتی میتگ ءِ رکینگ ءَ نوزدہ ءُ ھپتاد ءُ سے ءَ شھید بیت۔ منا نوزدہ ءُ شست ءِ سوھوئیں الی مھمد مینگل یات اِنت۔ منا سپر ھان زرک زئی یات اِنت کہ آ چپ ءُ چاگرد ءَ دژمن ءَ انگِر کتگ اَت ءُ سرجھلی ءِ کلوہ دیگ بوتگ اَت، بلے آھیءِ پسو اَت کہ اے منی زمین اِنت، ءُ من اشی ءَ داں وتی گڈی ساہ ءَ رکینگ ءِ جھد ءَ کناں۔ آ جنگ کنان ءَ شھید بوت۔
منی ارواہ ءَ سندوکیں ترانگ وتی دوستریں سنگت دلیپ داس (دلی)ءِ ءُ شیر الی مری ءِ نوزدہ سد ءُ ھپتاد ءُ شش ءِ بھار ءِ موسم ءِ بیگواھی اِنت۔دلی ءَ کوہ ءِ زمانگ ءَ منی الاج کت وھدے کہ من ٹپی اِتاں۔
ھمے تورناکی بلوچ ءِ کھولانی اوگانستان ءَ درانڈیھی ءَ اوتاکاں گوزوکیں زندمان ءِ وھد ءَ اوں است اِنت کہ آ واترّگ ءَ ھما وھد ءَ اِلّگ بوت اَنت کہ آ وتءَ بیمکار ءُ ناشرکار بہ منّ اَنت۔
سک باز بے نامیں بامرد،سک باز بیگواھیں مردم کہ آھانی داں مرچی ءَ ھچ ھال نیست، سک باز کشگ ءُ دور دیگ بوت، پہ آھاں ھچ جاہ ایمنی نیست اَت نئیکہ درانڈیھی کیمپاں ءُ نئیکہ واترّرگ ءُ ادا آھگ ءَ۔
منی گوں بلوچ جھد ءَ سیادی پانزدہ جولائی نوزدہ سد ءُ شست ءَ بنا بوت وھدے کہ نواب نوروز خان ءِ چک باٹے خان گوں شش دگہ ھمراہ ءَ، سبزل خان زھری، باول خان موسیانی، ولی محمد زرک زئی، گلام رسول نچاری، مستی خان موسیانی ءُ جمال خان زھری ءِ ھمراھی ءَ استان ءِ دست ءَ شھید کنگ بوت اَنت۔ چار ماں ھیدرآباد ءِ جیل ءَ درنجگ بوت ءُ سے گوں باٹے خان ءِ ھمراھی ءَ ماں سکر ءِ جیل ءَ۔اے منی ناکو میر رسول بخش تالپور اَت کہ آھی ءَ اے جون وتی وارس لیک اِت اَنت، پہ آھانی جنازہ دیگ ءِ واستہ لوٹے کت ءُ آھاں کلات ءَ آؤرت اِش۔
بیست ءُ یک اکتوبر نوزدہ سد ءُ ھپتاد ءُ یک ءَ من لوگ یل دات ءُ ماں مری ءِ کوھاں سلاہ بندیں جھد ءِ بھر بوتاں۔ منی کینگ ءِ آس وتی گڈی سیمسران اَت۔
تو جست کتگ اَت کہ ھمے تیر کہ مئے سینگ ءَ سُمب اَنت گڑا آ چونیں توارے کن اَنت۔ منا سنگت ثنا ءِ سینگ ءَبیست ءُ ھپتیں تیرانی گیر کئیت، جلیل ریکی ءِ دل ءَ سمبوکیں سے ئیں تیر، ءُ ھما تیر کہ آعلی شیر کرد ءِ پیشانیگ ءَ لگ اِتگ اِت اَنت۔
آ شھیداں بلکیں اے تیرانی توار اِش نہ کتگ بلے اشانی توار ھمک ھما بلوچ ءِ ارواہ ءَ جَکسین اَنت کہ آھی ءَ گوں زمین ءَ مہر اِنت۔
تو زار جنوکیں زمزیلانی بابت ءَ پول اِت کہ وھدے آھاں منی بے بھائیں مھرنگ گِرّان کت ءُ اشی ءَ را گرگ ءُ بند کَنگ ءِ نام دات۔ آھیءِ گشان آھی ءَ را بیگواہ کنوکاں وتی پادانی چیر ءَ دور دات۔ تو منءَ ھما گرندوکیں گروکءِ جست گپتگ اَت کہ آھی ءِ بھشت ءِ در سُرینتگ اِت اَنت، وھدے لاڑکیں سمی ءِ سریگ چہ آھی ءَ پچگرگ بوت دانکہ آگیش ءَ چہ گیش در انسانی روشتانی دیمپان کَنگ بہ بیت۔ اے کُلّاں ھوار دگہ باریں چے چے پہ مدامی منی اندر ءَ کل اَنت۔
بیا ترا گشاں گوں کہ پہ بلوچ ءَ سریگ ءِ بستار چی اِنت۔ جنگ سَلاہ کَنگ بنت وھدے کہ مئے زالے گشان ءَ دست ءَ کنت ءُ میان ءَ کئیت اِنت۔بلوچ گشنت کہ سریگ مقدس اِنت، مئے شاعر عطا شاد گشیت کہ تاسے آپ ءِ بدل ءَ ما سد سال وپا کنیں۔ منی واھشت اِنت کہ آھی ءَ اے وڑ اوں بُہ گشتیں گوں کہ سریگ ءِ بے شرپ کَنگ داں سد پدریچ ءَ ہم بکشگ نہ بیت ۔
بندات ءَ کہ من جھد ءَ ھوار کپتاں گڑا پہ من گران اَت بلے درد ءُ تورشتاں چہ ابید اے امیت اوں است اَت کہ سرسوبی مئے بھت ءَ اِنت۔ من اوں نا امیتی ءِ دریگ بند کت چیا کہ من سرپد اِتاں کہ ما انچیں تومے کِشگ ءَ آں کہ روچے نہ روچے الم درچکے ءِ دروشم ءَ مزن بیت۔ انچیں درچکے کہ پہ ھرکس ءُ ساھگ ءُ بَر بیت۔
وھدے کہ بانک کریمہ اچ ما پلگ بوت، تیوگیں راج موتکی اَت، آہیءِ رپتن ءَ انچیں کنڈے ھالی کتگ اَت کہ آھیءِ پُر کَنگ ناممکن اَت۔ ءُ پدا مہرنگ، سمی، سبیحہ،بیبو ءُ دگہ بازینے دیم ءَ اتک۔ کریمہ ءَ بلوچ زالانی دلانی آس جمبور کت ءُ آھان ءَ بلوچ راجی جھد ءَ ھوار بوھگ ءِ سکین دات۔ آھیءِ ھما دانائی ءُ ھمت ودی کت کہ آھی ءَ من شمئے کلانی اندر ءَ گنداں۔
وھدے کہ منءَ جست کَنگ بوت کہ پہ بلوچستان ءُ بلوچ جھد ءِ واستہ کریمہ ءِ بستار چے اِنت داں منی پسو اَت کہ، کریمہ بلوچ راج ءِ سسا ءُ سما اِنت۔
تو منءَ کودکیں کمبر ءِ بابت ءَ پول اِت، زاھد ءِ زھگ ءِ کہ آ مارچ ءِ شومّیں ماہ ءَ چہ دگہ پِتے ءَ زبھر بوت۔ من پہ آھی ءَ دلبڈی ئے اوں دیم دات نہ کناں کہ اے بے معنی اِنت۔ بلے من آھی ءَ ھال دیگ لوٹاں کہ اے نا انساپیاں آ تھنا برداشت نہ کنت۔ بلوچ راج چہ اشاں بیھال نہ بیت۔
تو منءَ استان ءِ بیبگر ءِ سرءَ کرتگیں زوراکیانی جست گِپت، کہ آ بے پادیں زندے گوازینگ ءَ اِنت۔ پرچا استان ءَ چہ انچیں مردمے ءَ ترسیت کہ آ گَشت اوں نہ کنت؟ آھی ءَ چہ آھی توار ءَ ترسیت۔ ھمے داب ءَ اے استان وتی استی ءَ برجاہ دارگ لوٹیت، پہ بلوچ ءِ توارانی گُٹگیر کَنگ ءَ۔
منی دوستیگیں زھگ، کُلّاں چہ الم تریں شئے اے استان ءِ بودانی پھمگ اِنت۔ اشی ءِ ابرم کُشگ ءُ دور دیگ اِنت۔ اے ابید ءِ مارا ءُ مئے توار ءَ گٹگیر کَنگ ءَ وتءَ را جنزینت نہ کنت کہ آ اشیءِ شیطانی دیم ءِ چارگ ءُ پجّارگ ءَ انکاری اَنت۔
مارا استان ءَ گوں بندوکیں سیاسی پارٹیاں چہ انسانی روشت ءِ امیت دارگی نہ اِنت۔ آ پہ یکے دومی ءَ جھد ءَ اَنت ءُ وتی جند ءِ لوٹانی پیلوئی ءَ پہ کار کَنگ ءَ اَنت۔ استان ءِ کُلیں بھرگ گوں آئیءِ جند ءَ ھمگرنچ اَنت ءُ چاگرد ءِ بے تواری اوں ھمیشانی بھرے۔
استان مئے سرءَ وتی زوراکیاں برجاہ داریت اشیءِ پسو ءَ ما چے کنیں اے مئے زمہ واری اِنت۔ مئے تھنائیں کشک گھگیری اِنت، اگاں ما اے برجم نہ داشت گڑا زوراکی گیش بوان کنت۔ ھچ نہ کنوکیں مردم زوت تِر ھلاس کَنگ بنت۔
تو راست گشتگ اَت کہ مہرنگ ءُ سمی، بلوچ ءَ را سرپد کتگ کہ آھاں مدامی موتک آرگی ءُ پشومان بوھگی نہ اِنت ءُ ھمے واستہ آ پہ استان ءَ مستریں ترس بوتگ اَنت ءُ آ زندانی کَنگ بوتگ اَنت۔ تئ ترس راست اَت کہ مئے جنز ءِ نوکیں توار زندانی اَنت ءُ استان جھد ءَ اِنت ورنائیں بلوچ زالاں بُہ ترسینیت کہ کریمہ، مہرنگ ءُ سمی ءِ گچین کتگیں کشک ءَ سپر مکن اِت۔
منی ھیال اِنت کہ اے ھبر ءِ پھمگ المی اِنت کہ بلوچ راج ءَ اے نہ کُٹّوکیں زوراکے ءِ پد کرد ءَ چے کتگ۔ مرچی بلوچستان ءِ دمکاں، پنچ سالی جنکاں کریمہ، مہرنگ ءُ سمی ءِ اکس دست ءَ اَنت۔ آھاں نہ تھنا اشانی اکس دست ءَ اَنت بلکیں وتارا اوں ھمے ھستی آنی جند لیکگ ءَ اَنت ءُ ھمے جاہ ءَ گوں مئے امیت بندوک اَنت۔ پہ باندات ءَ ادا کریمہ، مہرنگ، سمی، سبیحہ ءُ بیبو لکھانی دروشم ءَ ودی بنت۔ ءُ جھان ءِ ھچ وڑیں تاگت آھان ءَ داشت کت نہ کنت۔
من پہ آ باندات ءَ ودار ءَ نہ آں کہ آ وا بندات اِنت۔ زوراکی ءِ پُرزَگ رچان اَنت ءُ ھمے سبب اِنت کہ زوراکی گیش بوھان اِنت ءُ ھمے واستہ مہرنگ ءُ سمی زندانی اَنت۔ ءُ داں ھما وھد ءَ کہ اے زوراکی برجم اِنت اے مئے جزبگ ءَ پروش دات نہ کنت۔
“پاکستان زندہ باد” ھما جونانی سرءَ نبشتہ کَنگ بوتگ اَت کہ آ زوراکیانی آماچ کَنگ ءُ کُشگ بوتگ اِت اَنت، آھانی چم کشگ بوتگ اِت اَنت ءُ بالاد ڈِرل کنگ بوتگ اِت اَنت۔ پہ اے وڑ کَنگ ءَ گھگیری ھلاس بوت یا اوشتات، اناں؟ دو ھزار سینزدہ ءِ لانگ مارچ ءِ میان ءَ ماما قدیر، پرزانہ مجید ءُ اے دگراں وتی دیم چیر داتگ اِت اَنت کہ آ پجارگ مہ بنت۔ بلے مرچی ھزارانی کچّ ءَ مردم بے ترس ءَ در اتکگ اَنت۔ بلوچ راج چہ تُرس ءِسیمسراں آ دیم اِنت۔
تھنائیں گوستانک گوں کسانیں امرے ءَ تھنا زورآورئیگ اِنت۔ مئے گوستانک بے بھا اِنت ءُ تھنا شاھگان تِر بوت کنت، چیا کہ سوبمندی مئے گڈی منزل اِنت۔
تو جست کتگ اَت کہ نبشتہ کنگ وھد زوالی ئے۔ انا منی دوستیگیں زھگ، نبشتہ مئے سلاہ اِنت۔ ءُ اے ھما سلاہ اِنت کہ اشی ءِ زورآور ترس آماچ کتگ چیا کہ آجوئی ءِ گال ترسناک اِنت۔ اے مردم ءَ جزبگ دنت۔
آ پرچا کتاب اسٹالانی سرءَ کتاباں زندانی کن اَنت؟ چیا کہ نبشتہ کَنگ آھانی وتگڑیں ءُ بے راھیں گپتماناں چم پیشداریت۔
نبشتہ ءَ برجم بدار۔ تو بلوچ ءِ گپتمان ءَ شاھگان کَنگ ءَ ئے ءُ بلوچ گھگیری ءِ گوستانک ءَ سَمبالگ ءَ ئے۔ گوستانکے کہ دراجیں زوراکیانی آماچ اِنت۔ نبشتہ دل ءُ دماگانی تھ ءِ تُرس ءَ کہ چو بیگواہ کت کنت دگہ ھچ سلاہ چش کتے نہ کنت۔ آ دگہ سلاہ تھنا مرگ ءُ در پہ دری کار اَنت، ءُ نبشتہ زندگی۔ ءُ ھمے سبب اِنت کہ آھاں چہ لبزاں سک ترسیت۔ آؤکیں پدریچ پہ اے کار ءَ تئ منتوار بیت۔
تو اے اوں پول اِتگ اَت کہ کے گوں ما اوشتیت؟ ءُ چے اے وڑ بوت کنت کہ اے زمین ءِ اے دگہ ایردستیں راج زوراک ءِ پروش دیگ ءَ مئے ھمکوپگ بہ بنت؟
منی شرپمندیں زھگ،منی بیسہ اِنت کہ ھمسنتی تھنا دو موسم ءَ بوت کنت۔ یکے ھما وھد ءَ مردم ءِ درد یکین بہ بیت ءُ دومی وھدیکہ واھشت، گوستانک یا ابرمی رنگ ءَ درد ءَ چہ ودی بوتگیں مُچّانکی شعور ءَ چے۔ پاکستان اسٹڈیز ءِ گُپتمان آنی سرا بیسہ داروکیں مردماں چہ ھمسنتی ءِ امیت دارگ ھچ درد ءِ دوا نہ اِنت۔ ءُ راستی، دنیا ءَ چہ ھچ وڑیں کمک ءِ امیت ءَ مدار۔ اشی اسرائیل ءِ لگام یل داتگ کہ گوں فلسطین ءَ ھرچی کنئے بکن۔ مھلوک بلکیں توار چست بکنت بلے ھکومت بے توار بیت، چیا کہ گپ کَنگ ءِ سبب ءَ آ زوراکی ءُ لُٹ ءُ پُل ءِ نظام ءَ خطرہ ءِ توک ءَ دور دیگ نہ لوٹیت کہ ھمیشی سبب ءَ آ جنزگ ءَ ئیں۔
چونائی ءَ ایردست بوھگ کسے ءَ اے توکل ءَ نہ دنت کہ آ دومی ءِ درد ءَ بہ ماریت ءُ گوں آھی ءَ ھمراہداری بہ کنت۔ ادءَ لکانی کساس ءَ ایردستیں مردم است، بلے چہ آھاں کمک ءِ امیت دارگ نہ بیت اشیءِ امیت تھنا چہ ھماھاں دارگ بیت کہ آ مئے مُچّانکی درد ءَ گوں شریک اَنت۔
مُچّانکی شعور ءِ دارگ ءِ ھاترا استان نودربراں بیگواہ کنت، کتاب اسٹالاں داریت، ءُ وانگی راھبند ءَ پہ زانت ڈالچار کنت۔ ھمے کار ءِ واستہ کہ گیشیں بلوچ وانندہ مہ بنت۔ وانگی راھبند ءِ اے پالیسی راجے ءِ بیگواہ کَنگ ءِ سپر ءِ بھرے۔ وتی بے لگامیں زوراکیاں گوں آ پہ زانت مئے مُچّانکی شعور ءَ ھلاس کَنگ لوٹ اَنت ءُ ھمے آھانی پروش ءِ مستریں سبب بیت۔
تو مئے موتک ءُ زاریانی کسہ آؤرت کہ سالانی سال بیت برجاہ اِنت۔ ھئو وھدے کہ کسے بیران بیت گڑا اودا موتک ءُ زاری وا الم بیت بلے تھنا اناں۔ وھدے کہ منی نزیک تریں سنگت رزا جھانگیر چاردہ اگست دوھزار سینزدہ ءَ استان ءَ شھید کت، آھی مرگ ءَ مارا پھریگ کت۔ آھی دلیریں مات ءَ آھی جنازہ پہ نازینک ءُ ھالو کوپگ دات۔
ءُ پدا مئے گورا بنزے پیردانی مری ءِ زال ءِ اکس اِنت کہ آ وتی دوئیں زھگ مھمد خان ءُ مھمد نبی ءِ کبرانی سرون ءَ اوشتاتگ ءُ ھما بیرک ءَ آھانی کبراں پِر دیگ ءَ اِنت کہ آجوئیں بلوچستان ءِ بیرک اِنت۔ آ دوئیں یکیں روچ ءَ کُشگ بنت ءُ آھانی جون کشک ءِ کُنج ءَ دور دیگ بنت۔ من زمانگے ءَ ھمے دوئیں بچک الاج کتگ آں ھما زمانگ ءَ کہ آ سک کسان اِتاں ءُ بیمار اِتاں۔ وھدے کہ آ مستر بوتاں، من آھان ءَ ھما اسکول ءَ وانینت کہ من پہ درانڈیھی کیمپ ءِ زھگاں لشکر گاہ افغانستان ءَ جوڑ کتگ اَت۔
منی ارواہ چہ اشانی مرگ ءَ پد چوں ایمن بوت کنت؟
پدا اوں من زاناں کہ نزیکیں مردمانی بیگواہی ءُ بیگواہی ءِ سبب ءِ درد ءُ تورشتاں ابید بلوچ ءَ پہ شان ءُ شرپ موتک ءُ زاری کتگ۔ آھاں وتی درد ءُ تورشت کدی لیلام نہ کتگ آں۔چہ ھکومت ءِ نیمگ ءَ بیگواھیں مردمانی کھولان ءَ مدام چیزے ءِ دیگ ءِ لالچ دیگ بوتگ بلے آ مدام پہ اے کار ءَ بے سوب بوتگ اَنت۔
ءُ گڈسر ءَ تو جست کتگ اَت کہ منا بگش گوں بابا جان، چے ما مدامی ھمے ھیرّوپ ءِ تھ ءَ دنزانی دیمپان بیں، مدامی بیگواہ، مدامی مئے جاھاں دِگر؟
اے ھار ءُ ھیرّوپ ءُ ساری ئیں گوات ءُ دنزاں مارا بیگواہ کت نہ کتگ ءُ آؤکیں اوں مارا بیگواہ کت نہ کن اَنت۔ من اے وڑ پرچا گُشگ ءَ آں؟ چیا کہ ھما توپان کہ آ بیست ءُ ھپت مارچ نوزدہ سد ءُ چل ءُ ھپت ءَ اتک آھی مارا بیگواہ کت نہ کت۔ ءُ دگرے ماں اکتوبر نوزدہ سد ءُ پنجاہ ءُ ھشت ءَ کہ چہ ھمیشی سبب ءَ نواب نوروز خان ءِ گھگیری بنا بوت۔ گوں آھی ءَ کران ءِ سوگند ورگ بوت بلے پدا اوں یکیں روچ ءَ پانزدہ جولائی نوزدہ سد ءُ شست ءَ آھی شش ئیں ھمراہ گوں آھی زھگ ءِ ھمراھی ءَ پاھو ءَ درنجگ بنت۔ باز ءَ جیڑ اِت کہ اے گھگیری ءِ آسر اِنت بلے چے اے آسر بوت؟ انا۔ بابو شیر محمد مری ءُ الی محمد مینگل گوں مھکمی ءَ اوشتات آں ءُ گھگیری اِش زندگ داشت۔
نوزدہ سد ءُ ھپتاد ءَ جنگ پہ سھتے ءَ اوشتات بلے جزبگ انگت تمرد اِتاں۔ ھمے وڑا زوراکی ءِ ھلاپ ءَ نوزدہ سد ءُ ھپتاد ءُ سے داں ھپتاد ءُ ھپت ءِ گھگیری ءَ سر کش اِت۔ وھدے کہ ستمبر نوزدہ سد ءُ ھپتاد ءُ چار ءَ چمالنگ ءِ کوھاں چہ لھتیں مری ءَ دست جھل ءَ کت آں گڑا استان ءَ اے بَٹاک جت کہ اے گھگیری ما سرین پروش کتگ۔ بلے راستی ءَ اے سرین پروش اَت؟ انا۔ جنگ داں نوزدہ سد ءُ ھپتاد ءُ ھپت ءَ جاری اَت۔ ادا آسر نہ اَت۔ ھما مری کہ آھاں افغانستان ءَ پَناہ زُرتگ اَت وھدے کہ زیا ریجیم ءَ آھانی سلامتی ءِ ڈُبّہ زُرت ءُ آھان ءَ گشگ بوت کہ شمئے سمبالگ مئے زمہ واری ئیں بلے آ انگ ءَ اوں واتر نہ بوتاں۔ درانڈیھی ءِ تورناکی ءُ تورشتانی ھستی ءَ ابید آ ھمودا نشتاں ءُ پدا نوزدہ سد ءُ ھشتاد ءُ دو ءَ ھیر بکش مری اوں گوں آھاں ھوار کپت۔ داں دھکے ءَ ھمودا بوت۔ گھگیری ءِ اے جزبگ واتر زمین ءَ آھگ ءَ پد اوں ھما رنگ ءَ سلامت اَت۔
نوزدہ ءُ نود ءُ سے ءَ داں دو ھزار ءِ زمانگ ءَ کسانیں ھاموشی ءَ مانشانت۔ بلے تھ ءُ توکاں کینگ ءِ آس گیش جمبور بوان اَت ءُ سیاسی سما ودّان اَت۔ ھاموشی ھما وھد ءَ پُرشان بوت وھدے کہ دو ھزار ءِ زمانگ ءَ خیر بکش مری بے بنیاتیں بھتام آں گوں زندانی کَنگ بوت۔ ھمے وئیل ءَ گھگیری دوبر ٹوھینت۔ ءُ پدا گھگیری ءَ مزنیں تابے وارت بیست ءُ شش اگست دو ھزار شش ءَ گوں اکبر خان ءِ کوش ءَ ۔چو نوزدہ سد ءُ ھپتاد ءُ سے ءُ ھپتاد ءُ ھپت ءِ انسرجنسی ءِ وڑا اے جنگ ءَ اوں بلوچستان پَتات_ جنگ آسر نہ اَت۔
دانکہ دو ھزار ءِ زمانگ ءَ بلوچ ھمک رنگیں زوراکی آنی آماچ کَنگ بوت۔ استان ءَ وتی واک ءُ وس ءِ توامیں زلم ءُ زور بلوچ ءِ سرا چکاس اِتاں۔واجہ سبا ءُ زاھد آسکانی ءِ وڑیں مئے راجی دانشور شھید کَنگ بوت آں، مئے سیاسی سنگت شھید ءُ بیگواہ کَنگ بوت آں، مئے اھوالکار بے توار کَنگ بوت آں، مئے شاعر جَنَگ بوت آں، ءُ مئے نودربر گار ءُ بیگواہ کَنگ بوت آں۔ ءُ نوں مئے زالبول اوں زندانی کَنگ بوتگ آں بلے گھگیری انگ ءَ برجم اِنت پد کِنزگ ءَ ھچ وڑا جاڑی نہ اِنت۔ اے زندگ مانیت چیا کہ اے مردمانی زیبا تِریں واب ءِ شوکتِریں درشان اِنت۔
بلوچ یک مھکمیں راجے ءُ آ چیز کہ آئی ءَ دوست اِنت آئی ءَ ھچ وڑا یل نہ کنت ءُ انوں آئی دوستریں شئے آجوئی ءُ راجی شرپ اَنت۔ اے انچائیں ھبرے نہ ئے کہ بلوچ وتی سرڈگار ءَ گلزمین ءِ نام ءَ توار کنت بزاں پُلّانی ڈیھ۔ انچو کہ بلوچ گشنت وائے وطن ءُ ھشکیں دار _ اے زمین مارا دوست اِنت تُری آ ستر ویران بہ بیت۔
ءُ انگ ءَ دگہ ھبرے کہ الم کنگی اِنت انچیں ھبرے آ کرنے بیت بلوچ ءَ چہ تھ ءَ وران اِنت۔ ھما بے ھیائیں بلوچ کہ گوں استان ءَ ھمدست اَنت ءُ بلوچ ءِ سرا زوراکی ءَ وتا ھوار گیجگ ءَ اَنت ءُ وتی جند ءِ مردمانی سرا زلم ءِ کشکاں ساپ کنان اَنت۔ امریکہ ءِ ھندی داستانے ھست کہ مُرگ یک روچے اے گِلّہ ءَ کن اَنت کہ ما گوں تیر کمان آں کُشگ بوھگ ءَ ئیں گڑا آھان ءَ اے پسو دیگ بیت کہ اگاں اے کمان آنی تھ ءَ شمئے وتی بال ءُ پَر مان مہ بوتین آں داں بوت کنت شما وتا رکینت کت بُہ کتیں۔ مئے اوں کسہ ھمیش اِنت، اگاں مئے وتی مردماں وتی جند ءِ بانزُل پہ زورآور ءَ چیر مہ گپتین آں گڑا بوت کت کتگ اَت کہ ما کمان ءِ زَد ءَ کمتِر بِہ یتکین ئیں۔
بیا ترا چیزے سرپد کناں، اگاں ھونواریں کریک ڈاؤن ءُ لشکری لشکر کشی آں مردمے ءِ پہ راج ءُ زمین ءِ ھک ءُ اُگبالاں جزبگ ءِ تَوان کم بُہ کتیں گڑا الجیریا داں روچ ءِ مرچی ءَ پرنچانی زیردست اَت۔ فرنچ بے رھم ءُ سنگدل اِتاں۔ آھاں مردم بیگواہ کتاں ءُ وتی گورا داشت اَنت، ءُ آھان ءَ داں وھد ءَ آزار دات کہ آھاں لوٹ اِت۔ بلے پدا اوں گڈسر ءَ آھان ءَ بِستر بڈّ ءَ کَنگ ءُ در کَپگ کپت۔ مردمانی جزبگ ءُ گھگیری ءِ پروش دیگ ارزان نہ اِنت۔
انچو۔ گشگ بوت کہ نوزدہ سد ءُ پنجاہ ءُ ھپت ءَ پرنچاں الجیریا ءَ گوں جنگ ءَ باج بُرتگ ھمے وھد ءَ کہ آھاں ایپ ایل این چہ شھراں ولگوج کت بلے آھاں نوزدہ سد ءُ شست ءَ جنگ ءَ پروش وارت وھدے کہ الجیریا ءِ مھلوک ھواری ءَ پاد اتک ءُ زوراکی ءِ توکل اِش پروشت۔ زلم ءُ زور مردم ءِ اندر ءَ نہ تُرسی ودی کنت، اے مردم ءَ چہ وتی جند ءِ سَمبالگ ءِ جاور ءَ در کنت۔ ءُ مئے گورا اوں آھاں کوئٹہ ءِ جنگ ءَ باج نہ بُرت بلکیں بلوچستان چہ وتا گیش گستا کت ءُ انچو چہ وتا سست کہ دوبر یکجاھی ءِ وڑ نیست۔
مارا چہ فلسطینی آں دربرگی ئیں کہ آ چو مئے وڑا چہ نوزدہ سد ءُ چِل ءُ ھشت ئیگ اِنت، جسمانی، روزیگی، دود ءُ ربیدگی ءُ زمینی زوراکی ءِ آماچ اَنت۔
بلے آ انگ ءَ تمرد اَنت ءُ اوشتاتگ اَنت ھاس گازہ ءَ کہ اودا دو ھزار بیست ءُ سی ئیگ چُکچینی وتی گُڈی سیمسران اِنت۔ گازہ تیوگ ءَ روپگ ءُ ساپ کَنگ بوتگ چو اسپیتیں ڈنّ ءَ۔
نادراھجاہ آنی سرا بمب گواری بوتگ، ڈاکٹر ءُ درمان دیوک کُشگ بوتگاں، آپ ءُ ورگ ءِ راہ ءُ در بند اَنت۔ چہ شست ھزار مردم ءَ گیش مردم کُشگ بوتگ کہ آھانی تھ ءَ گیشتر جنین ءُ زھگ اَنت۔ بلے انگ ءَ گازہ ءِ مردم تمردی ءَ گوں اوشتاتگ آں۔ گازہ بلکیں زمین ءِ کسانیں ٹُکُّرے بلے روکپتی مزنیں راجانی کمک ءَ گوں اسرائیل گازہ ءِ مردمانی توکل ءِ پروش دیگ ءَ بے سوب بوتگ۔ ءُ بلوچستان وا سک شاھگان اِنت وھدے کہ گازہ ءِ مردمانی توکل ءِ پروش دیگ چو گران اِنت گڑا مئے وا گَنتِر۔
منی بے بدلیں زھگ گڈسر ءَ من چش گشاں کہ _ تم ماروگے ھم نکلیں گے
اے تھنا ھالی ئیں ردے نہ ئے۔ اے بلوچ ءِ پشپدانی زوراکی ءِ سگّگ ءِ کسھانی دِرچ اِنت۔ اگاں اے تھنا ردے بوتیں گڑا گھگیری گوستگیں ھپتاد سالاں چہ گیش مھکم تِر نہ بوتگ اَت۔ اے وا راستی ئے کہ بے بھائیں سر شتگ آں، ھونانی بزیں جنگل ءَ، ارسانی ھار ءِ اندر ءَ پہ وتی پشپدانی پھریزگ ءَ۔ بلے ھمے سبب اِنت کہ ما انگ ءَ زندگ ءُ سلامتیں۔ ما یک پُر جزبگیں راجے ءِ وڑا برداشت کَنگ ءَ ئیں، آجوئیں ءُ شرپمندیں زندمانے ءِ ھاترا پہ ءُ مئے گھگیری ءِ واھشت تھنا برجم نہ اِنت بلکیں گیش بوان اِنت۔
مرچی کہ من شمارا کُلّاں گنداں کہ استان ءِ زوراکیانی دیم ءَ چو کریمہ ءِ وڑا گوں ھمت ءُ جزبگ ءَ اوشتاتگ اِت گڑا من زاناں کہ ناامیتی پہ ما کشکے اوں نہ ئے۔ امیت ھما توم اِنت کہ بانک کریمہ ءُ بلوچ ءِ اے دگہ راجی راھشون آں بلوچستان ءِ ھاک ءِ اندر ءَ کِشتگ۔ ءُ اے رنگ ءَ ورنائی ءَ ما گم ءُ تورشت آں چہ ابید گھگیری ءِ ھپتاد سال ءِ وارسی ءَ اوں کَنگ ءَ ئیں۔ کہ آ گوں وتی دردناکیں کسہ آں ابید آجوئیں بلوچستانے ءِ امیت اِنت۔
میر محمد علی تالپور
ھیدرآباد
پنچ اپریل دوھزار بیست ءُ پنچ
