لبزانک، چاگرد ءُ نثار احمد ءِ دیستگیں واب

لبزانک، چاگرد ءُ نثار احمد ءِ دیستگیں واب

ادنان پکیر

لبزانک بندیں کوٹی ءُ ھالیگیں درپے ءِ اندر ءَ ردوم زرت نہ کنت بلکیں اشی ءَ چاگرد ءِ سیاسی، چاگردی ءُ روزیگی تاگتانی نیمگ ءَ چہ مھکمیں سانے زورگ کپیت ءُ وتی ردوم برجاہ دارگ کپیت۔

(گوگی)

                                                           Homecoming

کسہ

کسہ چے کت کنت، دردے ءِ آزگ کَنگ ءَ ابید۔ بلے دردے ءِ آزگ کَنگ اوں کسانیں کارے نہ ئے، شائر ءِ شئیر بلکیں ٹوپے ناکارہ کت مہ کنت یا کسہ کار ءِ کسہ تیرانی زَد ءَ اتکگیں ارواہ ءِ گُڈی ساہ ءَ بلکیں رکینت مہ کنت بلے آھی ءَ گُڈی دروتے وا ندر کت کنت۔ ھمے گڈی دروت ءَ کہ کسہ کارے اوں ندر کت مہ کنت گڑا؟

عراقی کسہ کار سنان انتون ءِ گدار مردگ شود ءِ وانگ ءِ وھد ءَ مردم جیڑیت کہ کسہ چی کت نہ کنت۔ کسھے کہ عراق ءِ چاگرد ءِ سرءَ جنگ ءِ کپتگیں ساناں انچو وتی تہ ءَ جاگہ دیان ءَ دیم ءَ روان اِنت کہ ھمک دومی تاک ءَ تو گیشتر ھبکہ بئے کہ جنگ چو اوں درشان کَنگ بیت کنت، جنگ ءِ نپسیاتی سان ءُ اسر اے رنگ ءَ اوں کسہے ءِ تہءَ جاگہ گپت کن اَنت۔

ما مدام کہ کسھے ونتگ گڑا دیستگ کہ مردم کسھانی تھ ءَ اندری کیفیتانی درشان کَنگ ءِ نام ءَ وتی جنسی واھشتانی آس ءَ سارت کَنگ ءِ جھد ءَ کن اَنت بلے اے مرد چش نہ کنت، اندری کیفیت چے ئے؟ جنگی چاگردے ءَ زندگیں مردمے ءِ تھی جاور چون بنت، آ چے جیڑیت، چیا، چوں جیڑیت ءُ پرچا چہ اے ساناں وتءَ رکینت نہ کنت۔ اے کُلیں ندارگاں سنان گوں وتی کسھی مھکمیں انداز ءَ انچو تئ دیم ءَ ایر کنان ءَ گوزیت کہ تو سہت پہ سہت جیڑئے واکی اگاں مردمے ءِ گورا نبشتہ ءِ بود ءُ سنچ بہ بیت گڑا آھی کِرا ھچبر اے بہانہ کَنگ ءِ توکل نہ بیت کہ کسہ ھچ درد ءِ دوا نہ اِنت۔

کسہ بلکیں چہ توپگ ءَ در کپتگیں تیر ءَ داشت کت مہ کنت، بلے ھمے تیر کہ ھما سینگ ءَ لگّیت ءُ چہ سینگ ءَ ھون ھِنژار بند ایت ءُ پدا نہ اوشتوکیں کورے تچگ بنا کنت، ھمے کور ءِ تھ ءَ پتاریں تورشت، ھمے تیر ءِ سرءَ ایریں مردم ءِ بالاد ءِ ٹُکر ءُ ھمے ھون ءِ وشبو ءِ اندر ءِ ترمپ ترمپ ءَ وتی تھ ءَ جاہ دات کت کنت۔

 داں بزاں کہ کسہ ھرچی کت کنت اگاں کسے چہ کسہ ءَ مہ تُرسیت۔

شعر ءُ کسہ ءِ بابت مزن نامیں نبشتہ کار سلمان رُشدی اوں ھمے وڑ جیڑیت ءُ گشیت کہ شعر توپک ءَ درکپتگیں تیر ءِ دیم ءَ داشت نہ کنت ءُ گدار بمباں اوں ڈیفیوز کت نہ کنت، بلے مارا چمدار بوھگی نہ اِنت بلکیں مارا راستی شعرے کنگی اِنت ءُ دروگ بند کسھانی زینت۔

ءُ راستی ءَ اوں انچوش بوتگ ءُ انچوش بیت جھان ءِ ھمک کُنڈ ءَ کہ تو نگاھے چارے داں ترا گلامی ءِ سانکلاں بستگیں راجے ءِ مزن مزنیں لبزانکی مڈّی دیم ءَ کائینت کہ آھاں گوں شعر ءٗ کسھاں چوں وتی زمین، ایردستی ءُ زمین ءَ گوں بندوکیں ھمک شئے، پہ زمین ءَ جنگ کنوکیں سرمچار چتور وتی کسھانی زینت کتگ اَنت ءُ وتی مھلوک ءُ جھان ءِ دیم ءَ لبزانکی مڈی ءِ دروشم ءَ ایر کتگ اَنت۔

ویتنام ءِ جنگ ءِ سانانی سرا نبشتگیں گدار دی سارو آف واربہ بیت یا کہ سوڈانی نبشتہ کار طیب صالح ءِ دیم پہ گوریچان ءَ لڈ ءُ بارءِ موسم بہ بیت کہ آھی ءِکسہ ءِ بنجاھی کارست وتی زندگی ءِ بازیں سالانی انگلینڈ ءَ گوازینگ ءِ سبب ءَ دوبر وتی ڈیھ ءَ زندگ اوں بوت نہ کنت داں باز وھد ءَ وتی کر ءُ گوراں چو انگلینڈ ءَ سمبھنگ ءِ جھدے کنت ءُ گڈسر ءَ سرءَ پہ وتکشی ءَ کشیت۔ گدار ءِ مستریں تھیم ءُ بار اِنت ءُ لڈ ءُ بار ءِ کَنگ ءِ سوب ءَ مردمانی سرءَ کپتگیں سان اَنت۔ اے وڑیں کسہ ءُ آزمانکانی مزنیں لڑے کہ چہ اشانی سبب ءَ مرچی ھمے ایردستیں راجاں وتی گلامی ءِ جاورھال، گلامی ءِ سبب ءَ مردمانی سرءَ کپتگیں سائیکولوجیکل سان، گار ءُ بیگوھی، ژانگولیں جون، ٹارچر سیل ءُ ھمک ھما شئے کہ آھی ءِ کَڑی گوں گلامی ءَ بندوک بوتگ اَنت جھان ءِ مزنیں کسہ کارانی گدارانی کارست اَنت۔

طاھر بن جلون مراکشی نبشتہ کارے کہ آھی ءِگدارے دِس بلینڈندگ ابیسنس آف لائٹ ءِ نام ءَ سک نامدار اِنت کہ گدار ءِ تیوگیں کسہ زندان ءُ آھی ءِ چپ ءُ چاگرد ءَ چکریت ءُ اے گدار ءِ وانگ ءِوھد ءَ من جیڑاِتگ کہ اے وا چشیں دردناکیں کسھے نہ ئے چشیں کہ مئے گورا اے وڑیں کسھانی امبارے است، زاکر ءَ نوں پانزدہ سال اِنت کہ بیگواہ اِنت ءُ آھیءِ مات ءَ پانزدہ سال اِنت کہ در پہ در اِنت، شبیر ءَ نوں ھشت سال سرجم بوگ ءَ اِنت ءُ زرینہ ءِ چم روچ پہ روچ گیش زرد ترّان اَنت، زاھد جان وت جتائیں کسھے کہ چے پیم وتی بچیگ ءِ دیدارے ہم نہ بیتگ ءُ پُریں دوازدہ سال اِنت مان تہاریں کوٹیاں ازیت سگگ ءَ اِنت ءُ سنگت سنا ءُ کمبر چاکر ءِ جون جتائیں گدار اَنت۔ جھانی لبزانک ءَ اے وڑیں درورانی سرءَ اگاں مردم گپ کَنگءَ  بہ کپیت داں کسہ سک دراج روت ءُ ما پش کپیں۔

لبزانک ءُ چاگرد

لبزانک ءُ چاگرد ءِ سرءِ منی ھیالاں برز ءِ داتگیں کسھانی درور ءَ چہ اے ھبر گیش اِتگ کہ ھمک کسہ چہ چاگرد ءِ شہ رگ ءَ درکئیت ءُ ھمک کسہ کار ءِ سرءَ چاگرد ءِ ھمک کسان ءُ مزنیں جاورانی سانے الم بیت چو کہ ماؤ وھدے اے سرھال ءِ سرءَ  گپ کنت گڑا گشیت کہ اے نہ بوتگیں ھبرے کہ کسہ کارے بُہ گشیت من چہ وتی چاگرد ءَ گستا باں ءُ کسھے سازاں۔ آ اشی ءَ اے وڑ پرّیچ ایت ءُ گشیت کہ زمینے کہ ایردست اِنت راجے کہ گلام اِنت گڑا اے زمین ءِ نشتگیں نبشتہ کارے اے ھبر ءَ بہ کنت کہ من وتی یونیورسٹی ءِ آسٹل ءِ کوٹی ءَ ننداں ءُ وتی کسھاں درشان کناں داں بزانکہ آ نبشتہ کارے نہ ئے بلکیں آھی ءَ آھیءِ وتی تھی لھتیں نادراھیاں بیوار کتگ، ایردستیں اھد ءِ نبشتہ کار ءُ دانشور ھما اِنت کہ آ پہ وتی کارست ءِ شوھاز ءَ وتی وطن ءِ تیوگیں دمکاں گولیت، سرمچارانی گورا نندیت ءُ آھانی سرگوستاں اِش کنت، بیگواھیں بچّے ءِ مات ءِ گورءَ پہ آھیءِ تورشتانی گوشدارگ ءَ روت، سڑکّ ءِ سرءَ کپتگیں ژانگولیں جون ءَ کوپگ دنت ءُ پدا آھی ءَ چہ در کپوکیں بدیں بوہ ءِ سرءَ گدارے نبیس ایت۔ اے وڑیں دانشور کہ چہ چاگرد ءَ سستگ اَنت اشانی سرا گرامشی اوں نبشتگ کہ آ اشان ءَ ٹریڈیشنل دانشور ءِ نام دنت، گرامشی نِزّ ءَ اے ھما مردم اَنت کہ پجّار اِش وا تئ گون اِنت بندوک اَنت اوں گون تو بلے زورگیر ءِ نپ ءُ سیتّانی واستہ وتی وھد ءُ انرجی آں زوال کَنگ اَنت، ءُ پدا کہ وھدے تو چہ اشاں جست بِگرے کہ تو پرچا چش کَنگ ءَ ئے گڑا پسو ھمے کئیت کہ من وا تھنا نبشتہ کارے آں منا گوں سیاست، جنگ ءُ چوپ آں چے کار۔ بلے مرد اے ھبر ءَ بے ھیال اِنت کہ ھما زورآوریں استان ءِ کہ آ پروگرام ءُ مشینری ءِ بھر اِنت آ زاناں چہ سیاست ءَ سستگیں کارے، آ اوں ھمے سیاسی سپر ءِ دومی نیم ءَ اوشتوکیں کسہ ءِ ساھگ اِنت، ءُ راستیں گپ اوں ھمیش اِنت کہ چہ چاگرد ءَ ھچ وڑا سدگ نہ بیت بلکیں اے مردم چہ زورآور ءِ ترس ءِ سبب ءَ یا دگہ لب ءُ لالچے ءِ واستہ منی ءُ تئ گورا وتسریں کسہ ساز اَنت ءُ دومی نیم ءَ استان ءِ بیرک ءِ جھل ءَ دست اِش بُرزاداں۔

چاگرد ءَ چہ ھچی نہ سستگ ءُ پدا لبزانک وا چاگرد ءِ جند اِنت، چاگرد ءِ ربیت، چاگرد ءِ دود، چاگرد ءِ تب، چاگرد ءِ سسا ءُ سما کُل ھمے لبزانک ءِ کڑی اَنت کہ آ چوں اشاں درنگاز کنت ءُ گوں وت بارت۔

نثار احمد ءُ پہ بلوچ لبزانک ءَ آھی دیستگیں واب

لبزانک ءِ نودربرے ءِ بستار ءَ من وھدے برے برے بلوچ ءِ گورءَ لبزانکی تب ءُ کسھی نوکیں ربیتانی بابت ءَ جیڑاں ءُ آھاں واناں داں سما کپ ایت ما انگت وتی کسہ ءَ را گوں وتءَ ھمدپ کَنگ سوبین نہ بوتگیں، مئے گورءَ انگت گیشتریں بے کپن ئیں لاش کینوس ءَ مان گیجگ نہ بوتگ اَنت ءُ گیشتریں بیگواھیں مردم مئے چماں چہ اوں بیگواہ اَنت، نئیکہ مارا شیرزالیں شاری ءِ شیر مِچیں زھگانی کسانی ءِ کسہ گرنچ ءَ اَنت ءُ نئیکہ نمیرانیں گلام مھمد ءِ ترانگ ءَ کَپگ ءَ ئیں۔ اسل ءَ اے مئے تھ ءَ استان ءِ ودی کتگیں ترس ءُ بیم ءِ سان اَنت یا ما پہ ھژدہ گریڈ ءِ نوکری ئے ءَ وتی کسھی درشان بھا کتگ، مردمے ءِ لوگ ءِ تھ ءَ چہ چار ورنا جنگ ءَ شھید بوتگ، دہ گار ءُ بیگواہ، مات نپسیاتی نادراھے، زالانی گشان مدام سیاہ اَنت، ورنا زندانی اَنت، روچے شش رند ءَ دری لشکرے گس ءَ کئیت ءُ چہ تو تئ پجار ءَ کنفرم کنت۔ اے وڑیں مردمے ءِ سرا اے کارستانی سان چوں نہ کپ اَنت؟ اے وڑیں کسے چوں اے ھبر ءَ پہ شان نندیت ءُ دیوان آں کت کنت کہ سیکس اوں ھمے چاگرد ءِ بھرے آھی بابت ءَ اوں نبشتہ کنگی ئیں، یار اجبیں چاگردے ءَ کہ ورنائے انگ ءَ سیکس ءُ وپت ءُ واب ءِ موسم ءَ نہ رستگ آ بیگواہ اِنت، آھی جون ویرانگاں کپتگ گڑا تو چوں گشئے کہ من اے چاگرد ءِ بابت ءَ نبشتہ کَنگ ءَ آں ءُ ھمے کسہ آں آرگ ءَ آں وھدیکہ اے کسھانی نوبت ءِ جند مئے پدریچ ءَ سر نہ اِنت۔

زیبائی چے ئے؟ پانزدہ سالی گُنگیں اسد چے زانت کہ آھی تیوگیں لوگ ءِ روچے دہ رند ءَ پٹّگ بیت ءُ پدا آ تیر باران کَنگ بیت ءُ تپنگے آھی کوپگ ءَ دیگ بیت ءُ اکس شنگ کَنگ بیت کہ دیم پہ دیمی جنگ ءَ جَنگ بوتگ، اے وئیل ءِ چم دیستیں اسد ءِ کستریں برات ءَ تو چوں سرپد کنئے کہ بابل شپ ءَ جرّانی کشگ ءُ وپسگ چونیں وشیں لزتے دنت وھدیکہ کہ آھی ءِ لوگ ءَ واب نامیں شئے ءِ جند نیست۔

بلے ھمے ناسرپدیں کسہ کارانی دیار ءَ کہ وھدے منی چم نثار احمد ءِ ھمے زوتاں چاپ ءُ شنگ بوتگیں کتاب واب ءَ کپت اَنت کہ آھی تھ  تہءَ نثار احمدءِ گْوستگیں دو آزمانکانی کتاب  کہ آوانی تہءَ  بے زبانیں کشک، جون، سرکپتیں گشتنانی کتاب چول ءُ چریشیءَ ابید گدار تُنّ ہم ہوار اَنت۔

نثار ءِ گُشتن، واب، ءُ آھی کسہ تُنّ ءِ وانگ ءَ پد مردم گشت کنت مئے گورا اوں اگاں کسہ کارے بُلوٹیت آدی میموری آف ڈپیارچرءَ چہ مستریں گدارے نبشتہ کت کنت بلے انچو کہ کسے بہ لوٹیت۔ انچو کہ کسے چہ نثار ءِ گدار ءِ کارست راھی ءَ چہ وتءَ اے واستہ مہ سندیت کہ آ جَنگ بیت، بلکیں مردمانی گورا اے دل بہ بیت کہ آ تُنّ ءِ دم نہ برتگیں کارست ءَ وتی ھمراہ کت بہ کن اَنت ءُ نثار ءِ وڑءَ وتی لاپ ءَ اے دل ءَ مان کت بہ کن اَنت کہ مئے کارست ھمیش اَنت، مئے کسہ ھمیش اَنت ءُ مئے چاگرد ھمیش اِنت، اشی ءَ چہ تچگی نہ اِنت بلکیں گوں ھمشی ءَ سپر کنگی اِنت ءُ گوں ھمشی ءَ پہ وتی لبزانک ءَ انچیں کارست سازگی اِنت کہ آ چو اچیبے ءِ گدارتینگز فا ل آفارٹ ءِ کارست اوکنُکوءَ مئے تھ ءَ است ءُ موجود بہ بنت نئیکہ چہ ھیالانی دنیا ءَ وتسریں کارستے وتی چاگرد ءَ گوں ھمدپ کنگی اِنت۔

ءُ نثار ءِ چاپ بوتگیں گدارے ءِ بھرے ماں چاگردی رسانکدر ءَ شنگ بوتگ اَت کہ آھی ءَ نمدی تکنیک ءَ نبشتہ کَنگ ءَ اِنت ءُ آھی کارست اوں زندانی اِنت من زاناں آھی ءِآؤکیں گدار انگت گیش گوں مئے چاگردی درد ءُ ڈُکھاں ھمدپ بیت ءُ مئے آؤکیں پدریچ ءَ گشیت گوں کہ گلامیں چاگردے ءِ اندر ءَ کارست سازی، کسہ کاری، ءُ دانشوری ءَ چنکسیں مزنیں ارزشتے است ءُ آ چون ءُ چے کَنگ بیت۔

امیت اِنت کہ مئے آؤکیں کسہ کارانی کارست کریمہ ءُ سبا دشتیاری بنت نئیکہ کادر وپا آبادی ءُ زبادی۔